വൈറ്റ് റൂം ടോർച്ചർ പോലെ തന്നെയാണ് ഒരു മുറിയിൽ ഒറ്റയ്ക്കാവുന്നത്. ഒരു ദിവസം മുഴുവനും ആരെയും കേൾക്കാതെ, ആരോടും ഒന്നും പറയാതെ. വല്ലാതെ മടുപ്പിക്കുന്നു. ജോലി ഉണ്ടെങ്കിലും യാന്ത്രികമായ ഒരു പ്രക്രിയ എന്നതിലുപരി അത് എന്തെങ്കിലും ആണോ എന്നു പോലും എനിക്കറിയില്ല. എങ്കിലും വലിയ ആഘാതങ്ങളിൽ  നിന്നും അതെന്നെ എത്രയോ രക്ഷിക്കുന്നുണ്ട്. ഉറക്കത്തിൽ നിന്ന് യാന്ത്രികമായി എന്തോ എന്ന് ചെയ്യിച്ചാണെങ്കിലും ഈ ജോലി എന്നെ വല്ലാതെ സഹായിക്കുന്നുണ്ട്. മറ്റെന്തിനേക്കാളും. വീട്ടിലേക്ക് വിളിച്ചിട്ടേ ഇല്ല. സത്യം പറഞ്ഞാൽ എനിക്ക് വിളിക്കാൻ തോന്നുന്നില്ല. അവർ കരുതും ഞാൻ പൈസയുടെ കാര്യം പറഞ്ഞതു കൊണ്ടാണ് എന്ന്. അവരതിന് പ്രതികരിച്ച രീതിയാണ് എന്നെ വേദനിപ്പിച്ചത്. എന്തേ അങ്ങനെ പറയാൻ ഉണ്ടായ സാഹചര്യം എന്ന ചോദ്യം പോലും ഇല്ല. 

പല പെൺകുട്ടികളുടെയും അവസ്ഥ ഇങ്ങനെയൊക്കെ ആയിരിക്കും. പറയുന്നത് എന്തുകൊണ്ടാണ് എന്ന് ഒരിക്കലും ചോദിക്കില്ല. മാനസികമായ പിന്തുണ അന്നും ഇല്ല. ഇന്നും ഇല്ല. അത്ര തന്നെ. ചില്പപ്പോൾ തരുന്നുണ്ടാകും. പക്ഷേ എനിക്ക് അങ്ങനെ ഒന്നും തന്നെ തോന്നിയിട്ടില്ല.