വീട്ടില്‍ ആരുമില്ലാത്ത ഉച്ചനേരം. ചാനല്‍ മാറ്റി കളിക്കുന്ന പതിവ് വിനേദത്തിനിടയില്‍ വെള്ള കര്‍ട്ടനുകളിട്ട ഒരു വീടിനുള്ളില്‍ അതിനോഹരമായ ഒരു ടെലഫോണ്‍ റിംഗ് ചെയ്യുന്നു. ആ ഫോണ്‍ കാള്‍ എടുക്കാന്‍ വേണ്ടി ഒരമ്മയും മകളും ഓട്ടോറിക്ഷയില്‍ നിന്നും ഇറങ്ങി ഓടുന്നു. അമ്മയുടെ കൈയ്യില്‍ നിന്നും പൊതിഞ്ഞു കെട്ടിയ ഫ്രൂട്ട്സ് താഴെ വീഴുന്നു. അവരതെടുക്കാന്‍ ശ്രമിക്കും തോറും ആ ശ്രമവും വിഫലമാകുന്നു. ജനലിലൂടെ ഫോണിലേക്ക് നോക്കുന്ന ആ പെണ്‍ക്കുട്ടിയുടെ മുഖം. അവിടം മുതലാണ് ആദ്യമായി ആ സിനിമ ഇരുന്ന് കാണുന്നത്. പടം കഴിഞ്ഞെഴുന്നേല്‍ക്കുന്പോള്‍ ഉള്ളിലെവിടെയോ ഫ്രീസായി പോയ മൗനം അടര്‍ന്ന് വീണതു പോലെ..
അകലെ എവിടെയോ ഇരുന്ന് ഒരാള്‍ സംസാരിക്കുന്നു. പിന്നീട് ആ വീടിന്റെ താളം അയാളുടെ സ്വരമാകുന്നു. ദീപമോളും അലീനയും ആ ശബ്ദത്തിലൂടെ ജീവിതത്തിലേക്ക് പറക്കുന്നു... പിണക്കങ്ങളില്‍ പിയാനോയുടെ അടിയിലേക്ക് കയറി ഇരിക്കുന്ന ദീപമോളുടെ സേഫ് സോണിന് പോലും ഉണ്ട് നഷ്ടപ്പെടലിന്റെ ആ കനത്ത വിടവ്. സ്കൂളിലെ ഫോട്ടോ സെക്ഷനില്‍ അച്ചന്റെ സ്ഥാനത്തേയ്ക്ക് തന്റെ ഒരു കൈ മാത്രം ഉയര്‍ത്തി വെയ്ക്കുന്ന ദീപമോളുടെ രണ്ട് കൈയ്യും പിടിച്ച് നില്‍ക്കുന്ന അലീനയുടെ മുഖത്തിന് പകരം വെയ്ക്കാന്‍ ഇല്ലാത്ത ഒരു നിസംഗതയുടെ മുഖച്ഛായയാണ്.
ഒരിക്കലും കാണാത്ത, പേര് വെളിപ്പെടുത്താത്ത ഒരാളുടെ ചിത്രം വരയ്ക്കുന്ന അലീന പറയുന്നുണ്ട്.'' ഇത് തന്നെയാണ് നിങ്ങളെന്ന്''.
സ്നേഹവും വാത്സല്യവും പ്രണയവും എല്ലാം എത്ര മനോഹരമായ ഫ്രെയിംമുകളാണ് എന്ന് തന്നെയാണോ രഘുനാഥ് പാലേരി എന്ന സംവിധായകന്‍ പറഞ്ഞത്. അല്ലെങ്കില്‍ മഷിയില്‍ മഞ്ഞ് നിറച്ച് എഴുതി കാണണം. ഫ്രെയിമുകളില്‍ എല്ലായിടത്തും ഉണ്ട് നനുത്ത ഒരു പ്രതലം. കാഴ്ച്ചകളെയെല്ലാം കാരണം അറിയാത്ത ഒരു വിങ്ങലിലേക്ക് അവ പതിയെ കൂട്ടി കൊണ്ട് പോകുന്നുമുണ്ട്.
ഒടുവില്‍ പ്രതീക്ഷകളെയെല്ലാം തട്ടിതെറിപ്പിക്കുന്ന അയാളുടെ മടക്കത്തില്‍ അയാള്‍ പറയുന്നു. എന്റെ നെഞ്ചില്‍ നിന്റെ കരച്ചിലും ദീപ മോളുടെ ചിരിയുണ്ടെന്നും. എന്നെങ്കിലും നിങ്ങള്‍ എന്റെ അടുത്തേക്ക് വരുമെന്ന് മാത്രമേ തോന്നിയിട്ടുള്ളൂ... പക്ഷേ പോകുന്നു എന്ന് പറയുന്പോള്‍ ഉള്ളില്‍ എന്തോ കൊളുത്തി വലിക്കുന്ന പോലെയെന്ന അലീനയുടെ മറുപടിയില്‍ അയാള്‍ക്ക് ഒന്നും പറയാനില്ലാതെ തരിച്ചു നില്‍ക്കുന്നു..
