എനിക്ക് സംസാരിക്കണം എന്ന് തോന്നുന്പോള്‍ ... വൈ ഫൈയുടെ ഔദാര്യത്തില്‍ തെളിയുന്ന ഈ ഓണ്‍ലൈന്‍ പ്രതലങ്ങളെ ഞാന്‍ നിങ്ങളോട് കടപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു.
ജീവിതം പതിയെ താളങ്ങളെ വീണ്ടെടുക്കുകയാണ്. റേഡിയോ രംഗില്‍ ജോയിന്‍ ചെയ്ത് കഴിഞ്ഞിട്ട് ഒരു മാസം കഴിഞ്ഞു. സാലറി കിട്ടിയിട്ടില്ല. അത് എത്രയാണ് എന്ന് അറിയും ഇല്ല. എന്തൊക്കെയാണെങ്കിലും ജീവിതം പഴയ പോലെയല്ല. ഏറ്റവും ഇഷ്ടപ്പെട്ട മേഖലയില്‍ ഇരുന്ന്
ശ്വാസം വലിക്കുന്നുണ്ട്. പറക്കാന്‍ ഇനിയും ചിറകുകളും ആകാശവും ആവശ്യമാണ്. കാത്തിരിപ്പിന്‍റെ അവസാനത്തെ ഋതുവും കടന്നു പോകുന്നു. പഴയതിലും ഭീകരമായി ഞാന്‍ തനിച്ചാവുന്നു. തിരിച്ചൊഴുക്കിലേക്ക് പോകണമെന്ന ചിന്തയും ഇപ്പോള്‍ ഇല്ല. അച്ഛനെ കുറിച്ച് ഓര്‍ക്കുന്പോള്‍ എനിക്ക് സങ്കടം വരുന്നു. കുറച്ച് നാളായുള്ള പതിവാണ്. ആരെയോ വെറുത്ത് പോകുന്നു. വല്ല്യമാമന് വയ്യാതായി. ചേട്ടന് വിളിച്ചിട്ട് കുറച്ച് നാളായി. എന്തോ വിളിക്കണം എന്ന് തോന്നുന്നില്ല. ചേട്ടന് എന്തിനാണ് ഇത്രയും ഏജ് ഡിഫ്രന്‍സില്‍ കല്ല്യാണം കഴിച്ചതെന്ന ചോദ്യം എന്നെ വല്ലാതെ അലട്ടുന്നു. ഫിനാഷ്യലി ബാധ്യതകള്‍ വന്നു തുടങ്ങിയിരിക്കുന്നു. എല്ലാം ശരിയാക്കണം. എഡിററിംഗ് പഠിക്കണം. എങ്കിലേ ഈ ഫീള്‍ഡില്‍ പിടിച്ചു നില്‍ക്കാന്‍ പറ്റുകയുള്ളൂ. ആരും സംസാരിക്കാനില്ലാത്ത വര്‍ഷങ്ങളാണോ എന്നെ കാത്തിരിക്കുന്നത് എന്നത് എന്നെ വല്ലാതെ ഭയപ്പെടുത്തുന്നു. ഞാന്‍ എന്നത്തെയും പോലെ തനിച്ചാകുമെന്ന നീരീക്ഷണത്തിന് ശക്തി കൂടി വരികയാണ്. അപ്പൂസ് പത്താം ക്ലാസിലാണ്. അവനില്‍ എനിക്ക് പ്രതീക്ഷകളുണ്ട്. പ്രതീക്ഷകള്‍ക്ക് വിരുദ്ധമാകാം ചിലപ്പോള്‍ ജീവിതമെന്ന തിരിച്ചറിവും ഇപ്പോള്‍ ഉണ്ട്. ആരോടും വിശേഷങ്ങളായി ഒന്നും തന്നെ പങ്കുവെയ്കാനില്ലാതെയാകുന്നു. വെറുപ്പ് വളരെ മോശം വികാരമെന്നിരിക്കെ ഞാനതിലേക്ക് വീണു പോകുന്നതില്‍ എനിക്ക് പശ്ചാതാപമുണ്ട്. പക്ഷേ മുറിവുകളുണങ്ങാതെ എന്നെ വേദനിപ്പിക്കുന്നു. ചിലരുടെ സ്ട്രാറ്റജികളെ കുറിച്ച് എനിക്കിപ്പോള്‍ മനസ്സിലാകുന്നുണ്ട്. വിശ്വാസങ്ങള്‍ എനിക്ക് നഷ്ടമാകുന്നു. നിങ്ങള്‍ സെല്‍ഫ് സെന്‍റേര്‍ഡ് ആണോ എന്ന ചോദ്യത്തില്‍ നിന്നുള്ള ഒഴിഞ്ഞു മാറാല്‍ എന്നെ വല്ലാതെ വലയ്ക്കുന്നു. അങ്ങനെത്തെ ചോദ്യങ്ങള്‍ ഇനിയും ചോദിക്കാന്‍ കഴിയില്ലായിരിക്കും. ഏറെ നാളായി ആരോടെങ്കിലും ഒന്ന് സംസാരിച്ചിട്ടുണ്ട്.
No comments:
Post a Comment