എല്ലാരും തിരക്കിലാത്രെ.. അവരുടെ തിരക്കുകളിലേക്ക് ഒട്ടും തിരക്കില്ലാതെ ഞാനെങ്ങനെ കയറി ചെല്ലും എന്ന ആശങ്കകളാണ് പലരുടെ അടുത്തേക്കും കയറി ചെല്ലുന്നതില്‍ നിന്ന് എന്നെ പിന്നിലേക്ക് വലിക്കുന്നത്. ചിലരില്ലാതെ ജീവിക്കാന്‍ തന്നെ പറ്റില്ല എന്ന് കരുതിയവരുടെ അടുത്തേക്ക് തന്നെ പോയിട്ട് നാളുകളായി. ചിലരുടെ അടുത്ത് സംസാരിക്കാനുള്ള ഭാഷ തന്നെ കൈമോശം വന്നിരിക്കുന്നു. മറ്റു പലരോടും പറയാനിരുന്ന കാര്യങ്ങള്‍ ഒന്നും തന്നെ ഇനി പറയേണ്ടതില്ല എന്ന തിരിച്ചറിവുകൊണ്ട് പോകാതിരിക്കുന്നു. ചിലതൊക്കെ നേടിയാലെ ബാക്കിയുള്ളവരെ കാണാന്‍ പറ്റുകയുള്ളൂ എന്നതിനാല്‍ ചിലരെയും ഒഴിവാക്കി. എല്ലാവരുടെയയും എല്ലാ തിരക്കുകളും ഒഴിയുന്നൊരു കാലത്തിന് വേണ്ടിയുള്ള വലിയൊരു കാത്തിരിപ്പ് മാത്രം ഇനിയും ബാക്കി.
ചിലപ്പോള്‍ നമ്മുടെയൊക്കെ ഉള്ളിലാകാം ബന്ധങ്ങളും സൗഹൃദങ്ങളും ഉള്ളത്. അതുകൊണ്ടാണ് ഉള്ളകങ്ങള്‍ നഷ്ടപ്പെടുന്നവര്‍ക്ക് പതുക്കെ പതുക്കെ ഇതെല്ലാം നഷ്ടപ്പെട്ടു കൊണ്ടിരിക്കുന്നതും
മരിച്ചാലും മറക്കില്ലെന്ന് കരുതിയ മരിച്ചുപോയവര്‍ ഇന്നന്റെ സ്വപ്നങ്ങളില്‍ വന്ന് എന്നോട് സംസാരിക്കാറില്ല. വല്ലപ്പോഴും ഓര്‍മ്മകളിലേക്ക് കയറികൂടുന്ന ചെങ്കല്ലിന്റെ പാതയോരങ്ങളില്‍ ചിലര്‍ മരിച്ചുതന്നെ നില്‍ക്കുന്നു. എന്തുകൊണ്ടാണ് അവര്‍ക്ക് ഓര്‍മ്മകളില്‍ പോലും ജീവന്‍ വെയ്ക്കാത്തത് എന്ന് ഇടയ്ക്കെപ്പോഴോ ഞാന്‍ ചിന്തിച്ചെങ്കിലും തുടര്‍ച്ചയായൊരു അസ്വസ്ഥതയിലേക്ക് അവരാരും എന്നെ വലിച്ചിഴച്ചില്ല. അവരിപ്പോള്‍ ശരിക്കും മരിച്ചു പോയിരിക്കുന്നു.
ആത്മബന്ധമെന്ന് തോന്നിപ്പിച്ചവര്‍ ആത്മാവുതന്നെ ഇല്ലാത്തവരായിമാറിയിരിക്കുന്നു. അവരില്ലാത്ത ഇപ്പോഴത്തെ എന്റെ പ്രഭാതങ്ങളും സായാഹ്നങ്ങളും മുന്‍പത്തേക്കാള്‍ വേഗത്തില്‍ എന്നിലൂടെ കടന്നു പോകുന്നുണ്ട്. പക്ഷേ മേഘങ്ങള്‍ മാറുന്നത് ഞാനിപ്പോള്‍ നോക്കിനില്‍ക്കാറില്ല എന്നുമാത്രം.
ഇനിയൊരു ഓര്‍മ്മകളിലേക്ക് പകര്‍ത്തപ്പെടില്ലെന്ന് ഉറപ്പുള്ള മുഖങ്ങളാണ് അധികവും. പോകും വഴിയേ ഞാനവരോട് ചിരിക്കുന്നു. സംസാരിക്കുന്നു. പലതും എനിക്ക് മനസ്സിലാവുന്നേ ഇല്ല. എന്നിട്ടും ഞങ്ങള്‍ നിര്‍ത്താതെ സംസാരിക്കുന്നു. പൊട്ടിച്ചിരിക്കുന്നു.
അങ്ങിനെ എന്നില്‍ നിന്നും ഓടിമറയുന്ന ദിവസങ്ങളെ നോക്കി യൊതൊരു തിരക്കുകളുമില്ലാതെയാണ് ഞാന്‍ നില്‍ക്കുന്നത്. കാരണം എനിക്കറിയാം എല്ലാം വരവേല്‍ക്കാനും എതിരേല്‍ക്കാനുമാണ് ധൃതി. പറഞ്ഞു വിടാന്‍ അതിന്റെയൊന്നും ആവശ്യമില്ല. സമയമാകുന്പോള്‍ അവ അകലുക തന്നെ ചെയ്യും.
No comments:
Post a Comment